Stosowanie diagnostyki preimplantacyjnej  jest obiektem sporów między przeciwnikami a zwolennikami metody in vitro. Badania tego rodzaju wykonuje się tylko w niektórych przypadkach, jednak słychać głosy o chęci rozszerzenia ich do wszystkich zabiegów, co miałoby znacznie zwiększyć jego efektywność.

Diagnostyka preimplantacyjna to badanie zarodka po zapłodnieniu in vitro, a przed wszczepieniem go do organizmu matki. Takie badanie pozwala na wykrycie wad zarodka i wybór tego, który ma szansę rozwinąć się ciąży i doprowadzić do urodzenia dziecka. To uchroni przed skutkami poronienia lub urodzenia dziecka ze znacznymi wadami natury genetycznej.

Badania tego typu stosuje się dwóch przypadkach – w pierwszym, gdy wiek potencjalnych rodziców (lub tylko matki) niesie ryzyko pewnych powikłań związanych z urodzeniem dziecka lub w rodzinie występowały przypadki zespołów: Downa, Turnera, Klinefeltera czy Patau. 

Drugą grupa, która kwalifikuje do preimplantacyjnych badań diagnostycznych są potencjalni rodzice, u których zdiagnozowano choroby genetyczne. Najczęściej dotyczy to osób, które borykają sięze schorzeniami takimi jak mukowiscydoza, beta-talasemia, anemia sierpowata lub  chorobę Huntingtona i chorobę Charcot-Marie-Tooth.